Obecnie w Polsce dominuje specyficzny model produkcji i dystrybucji alkoholu wysokoprocentowego, oparty w zasadzie na dwóch, a niekiedy trzech odrębnych niezależnych zakładach, często znajdujących się kilkadziesiąt, a w skrajnych przypadkach kilkaset kilometrów od siebie. W takim modelu wyróżniamy: zakład wytwórczy destylaty rolnicze (gorzelnia) oraz zakład rektyfikacji, a także zestawiania i rozlewu alkoholu. Inaczej mówiąc, destylat wyprodukowany w jakimś regionie kraju lub świata jest sprzedawany i transportowany do drugiej, najczęściej niezależnej firmy. Po dostarczeniu na miejsce destylat poddawany jest kolejnym procesom i obróbkom technologicznym w tym: rektyfikacji i dopiero taki produkt wykorzystywany jest do zestawiania określonych rodzajów wódek i napojów spirytusowych. Te z kolei trafiają do składów akcyzowych, a stamtąd do punktów sprzedaży hurtowej, następnie detalicznej i dopiero pokonawszy ten długi cykl, stają się dostępne dla konsumentów. „Dawniej do transportu okowity używano innych środków i było to bardzo odpowiedzialne zajęcie, a osoby, które przyczyniały się do zniszczenia jakieś partii destylatu, skazywano na bezwzględne więzienie. Jeden z takich przykładów w zakładce „Rozmaitości” przedstawia wydawane we Lwowie czasopismo „GORZELNIK” z 1900 roku.”
https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication/83617/edition/77184/content?ref=desc
Dział „Rozmaitości” czasopismo „Gorzelnik” 10.02.1900 r.
